Lóan í flokkum flýgur,
fjarlægist sumar ból —
fyrri og fyrri hnígur
fögur að djúpi sól.
Sumarsins sæli ylur
svalauðga storma flyr,
blásnu í fjalli bylur
bálvindur eigi hlýr.
Sumar blóm höfði halla
hnípin í fjalla klauf,
fölnuð til jarðar falla
friðustu bjarkar, lauf.
Haustið ber fljótt að höndum,
hraðfara tíminn er —
tímans í straumi stöndum,
sterklega sem oss ber!
Gleðji því hinn þann getur,
gefi þeim styrk er má,
hausti því víkur vetur
von bráðar fallin á.
Vetrar þá hjúpur hvítur
hvervetna sveipar land,
og augað úti´ei lítur
unaðar nema grand.
Saman og inni una
einhuga skulum vjer,
minnast þess eins og muna,
margt hvað til gleði ber.
Hvað sem oss ber að höndum,
hugfallast látum ei —
tímans í straumi stöndum,
en stríðum á móti ei!
Harmi þá stangast ströngum,
stríðanda máttinn þver,
í leik og sætum söngum
sorginni drekkjum vjer.
Page 2 of 5
go to page 3 of Kvæði